Bir zamanlar dut ağacından yapılmış harika bir bağlamam vardı....
Farklıydı çünkü sol bağlamaydı...O zaman için pahalıydı...
Öğrendikçe, çalıştıkça ve işaret parmağımın avucumun içiyle birleştiği yerdeki nasır sertleştikçe ben de güçlenirdim...
Her gece o nasırı bir doktor edasıyla kontrol ederdim....Sertleşip, derinleşmesi için durmadan açmaya çalışırdım parmaklarımı...Öğrendiğim her parçayı beynime kazıyana kadar çalardım evde...
O bağlamayı taşımak, otobüsler de kendimden çok onu korumak, kollamak onuru bana verilmişti...
Sanki o dut bağlama beni seçmişti...
Yıl 2000 idi.... Depremden sonra uykulara veda eden ben kitapçılardan ve saz kursundan çıkmıyordum...
Samsun' da arka sokaklardan illa ki kitapçılara uğrayarak Ezginin Günlüğü, Grup Yorum, Kızılırmak ın eski albümlerini inceleyip, adlarını aklımda tutmaya çalışıp bağlamamla buluşmaya giderdim...
O zamanlar depremde arakdaşları ölmüş bir ergendim, çocukluk benden yeni yeni sırasını salmıştı...
Ölümler ağır, kabuslar çoktu....
İşte türkü sevdam ve bağlama tutkum benim ölen arkadaşlarım olmuştu...Depremde kaybettiğim her şeyin yerine geliverdi....
Bir zamanlar işte benim dut bağlama adında bir ilacım olmuştu....
İlaç kutusu boşaldı ve bağlamam düşüp patladığında bir süreç doruk noktasına çıkıp inişe geçti....
Dut bağlamam acıları dindirdi, sızıları giderdi, arkadaşlık etti, mutlu etti, iyi etti ve gitti.....
İşte benim şimdi yeni bir dut bağlama bulma vaktim geldi gibi. .....
