Yalnızlıktan hoşlanıyor olmak üzerinizde tuhaf bakışlar hissettirdi mi hiç?
Bazen kendinizi sorguladınız mı o tuhaf huzuru hissederken?
Dışarda hayat akarken, insanlar koşarken bir adım öteye, ben çok seviyorum " hayatı dondur tuşuna" basmayı.
Olduğum yerde mevsim ne olursa olsun , kendi iklimime yetişmeye çalışıyorum. Ve oraya varınca sevdiğim, düşlediğim mevsim manzarasında oluyorum.Kapıları sıkı sıkı kapatıyorum..
Zihminde başka kimseye yer yok o an..Bu bencilliği çok seviyorum..
Bazen diplere dalıyorum, kendimi hırpalıyorum, yoruyorum. Sonra bir yamaçtan süzülüyorum.
Sanki ruhum bedenimden bir süre müsade istiyor ve kimseyi de yanında istemiyor...
Tam da kendi kara sularımda yüzerken, her şeyi çok içselleştiriyor muyum endişesi gökyüzümü karartabiliyor, sular dalgalanıyor...
Bu bize evlerinde kapalı kapıların olamadığı bir toplumun armağanımı diye düşünüyorum..
Kapısı kapanmayan odalar,hiç mi hiç yalnız kalamamış insanlar, hayallerine kelepçe vurulmuş beyinler....
Her şeyi ,herkesi, her zaman herkese anlatmalısın, paylaşmalısın baskısı...
Hiç biri ,bir kaç saniyeden fazla çalamıyor mevsimlerimi...
Yani kimse akla,kalbe işleyemiyor biz istemedikçe.
Bu bana kendimi çok güvende hissettiriyor...
( 14-11-2008 fotoğraftaki yerde yazmışım..)
