En küçük kareler methodu ve Evlilik hayali...

En küçük kare metodu (!)

En küçük kareden daha büyük hayal...

Yapmakta olduğum ödevimin başlığı "en küçük kareler metodu"...
En cücük kareye sıkışmış beynimin sınırları ve seviyesi çözmeye yetmiyor...
Beynime doğru gittikçe kızaran bir termometre kızışıyor.. 
Anlam veremediğim bir amaca hizmet eden yüksek lisans eğitimim ve yıllardır bir sıçrama gösterememiş zekam ile boğuşuyorum...


Akşama kadar ev eşyaları satan mağazalarda, tencere firmalarının sitelerinde amaçsızca dolaşmak istiyorum..
Evlenmek istiyorum...
Şu an ilgilendiğim tek en küçük karenin kare şeklinde bir oda tasarımı, kare şeklinde yemek takımı olmasını istiyorum...
İş bulamasamda evlenmek istiyorum...
Acaba yasa mı var ? 
26 yaşında ve işsizseniz  evlenemezsiniz kuzum !

Yarım Yıl Sonra....

Bence bloga yazamamamın nedeni, lisede annemin günlüğümü okuması...!
Sanıyorum bunu sindiremedim hala !
Karta kaçtım sayılabilirse de burayı da okur muu acep diye endişeleniyorum....
Amacımı unutuyorum, kazımalıyım kafama....


Yarım yıl geçmiş en son yazışımdan beri...
Yüksek lisans başladı, ikinci dönemi yarıladım...
Ne yaptığımı bilsemde, işe yaramayacağını bilmek üzücü...
Yeni eve taşındık...
Müstakbel evimize küçük eşyalar alıyoruz...
Sanıyorum evlilik yakında kapımı çalacak...
Değişmeyen tek bir şey var "işşizim"...
Bu sebeple girdaplar  beni yutmaya çalışıyor..


Fakat çok güzel bir şey oldu Kasım ayında. " Tasavvuf" ile tanıştım. 
Öyle güzel olaylar arka arkaya geldi ki tasavvuf ile ilgili, Rabbimin lütfu başka adı yok .
Hiçliğin tarifsiz huzuru, doyumu, derinliği   2010 giderken bana çok güzel ve manalı bir "değer" bıraktı...
Bunu uzun uzun not düşeceğim.

Bu da el sallayıp saklanan bahardan bir Sapanca manzarası...
Bu fotoğraftan bir  hafta öncesindeki kar manzarası çok daha güzeldi...

Sapanca tavla(maca)...

Bir kaç hafatadır aktivitemiz bu !

  Şöyleki; Sapanca da iftar sonrası yürüyüşler, arkasından göle yansıyan ışıkları seyrederken ve de rüzgar saçlarımızı okşarken tavla oynuyoruz zat-ı muhteremle gece yarısına kadar hafta 2-3 gün...Gece eve dönerken yabancı sokaklardan geçip Sapanca'yı tavlıyoruz.Öyle keyifli ki,çok mutlu uyuyorum sahura kadar...

 Yirmi gün sonra tekrar adım atacağım üniversite sıraları için içime çekip saklıyorum ılık rüzgarı...

Gelgelelim

 Endişeli ve heyecanlıyım, başarabilir miyim endişesi var itiraf edemiyorum kimselere..

Ama bir korkum var ki asıl

Ya boşuna geçerse yüksek lisans sevasına bu üç dönem otomotivde...

Yazının başlığını değiştirip Endişelerin kıskacında  mı yapmalıyım acaba ?

Farid Farjad "Tanha" dinlerken....

Yalnızlıktan hoşlanıyor olmak üzerinizde tuhaf bakışlar hissettirdi mi hiç?

Bazen kendinizi sorguladınız mı o tuhaf huzuru hissederken?

Dışarda hayat akarken, insanlar koşarken bir adım öteye, ben çok seviyorum " hayatı dondur tuşuna" basmayı.

Olduğum yerde mevsim ne olursa olsun , kendi iklimime yetişmeye çalışıyorum. Ve oraya varınca sevdiğim, düşlediğim mevsim manzarasında oluyorum.Kapıları sıkı sıkı kapatıyorum..

Zihminde başka kimseye yer yok o an..Bu bencilliği çok seviyorum..

Bazen diplere dalıyorum, kendimi hırpalıyorum, yoruyorum. Sonra bir yamaçtan süzülüyorum.

Sanki ruhum bedenimden bir süre müsade istiyor ve kimseyi de yanında istemiyor...


Tam da kendi kara sularımda yüzerken, her şeyi çok içselleştiriyor muyum endişesi gökyüzümü karartabiliyor, sular dalgalanıyor...

Bu bize evlerinde kapalı kapıların olamadığı bir toplumun armağanımı diye düşünüyorum..
Kapısı kapanmayan odalar,hiç mi hiç yalnız kalamamış insanlar, hayallerine kelepçe vurulmuş beyinler....

Her şeyi ,herkesi, her zaman herkese anlatmalısın, paylaşmalısın baskısı...

Hiç biri ,bir kaç saniyeden fazla çalamıyor mevsimlerimi...

Yani kimse akla,kalbe işleyemiyor biz istemedikçe.
Bu bana kendimi çok güvende hissettiriyor...




(  14-11-2008 fotoğraftaki yerde yazmışım..)

Benim "Dut Bağlamam"...................Bir zamanlar...

Bir zamanlar dut ağacından yapılmış harika bir bağlamam vardı....

Farklıydı çünkü sol bağlamaydı...O zaman için pahalıydı...

Öğrendikçe, çalıştıkça  ve işaret parmağımın avucumun içiyle birleştiği yerdeki nasır sertleştikçe ben de güçlenirdim...

Her gece o nasırı bir  doktor edasıyla kontrol ederdim....Sertleşip, derinleşmesi için durmadan açmaya çalışırdım parmaklarımı...Öğrendiğim her  parçayı beynime  kazıyana  kadar  çalardım evde...


O bağlamayı taşımak, otobüsler de kendimden çok onu korumak, kollamak onuru bana verilmişti...


Sanki o dut bağlama beni seçmişti...


Yıl 2000 idi.... Depremden sonra uykulara veda eden ben kitapçılardan ve saz kursundan çıkmıyordum...


Samsun' da arka sokaklardan illa ki kitapçılara uğrayarak Ezginin Günlüğü, Grup Yorum, Kızılırmak ın eski albümlerini inceleyip, adlarını aklımda tutmaya çalışıp bağlamamla buluşmaya giderdim...

O zamanlar depremde arakdaşları ölmüş bir  ergendim, çocukluk benden  yeni yeni sırasını salmıştı...
Ölümler ağır, kabuslar çoktu....


İşte  türkü sevdam ve  bağlama tutkum benim ölen arkadaşlarım olmuştu...Depremde kaybettiğim her şeyin yerine geliverdi....

Bir zamanlar işte benim dut bağlama adında  bir ilacım olmuştu....
 İlaç kutusu boşaldı ve bağlamam düşüp patladığında bir süreç doruk noktasına çıkıp inişe geçti....


Dut bağlamam acıları dindirdi, sızıları giderdi, arkadaşlık etti, mutlu etti, iyi etti ve gitti.....

                                                                          


                                  İşte benim şimdi yeni bir dut bağlama bulma vaktim geldi gibi. .....

Pazar günü kendimi boğmaca.....

Uzun ama upuzun bir aradan sonra ilk  defa yalnız bir  pazar günü geçiriyorum...

Sabah bu gerçeği bilerek ve hiç istemeyerek ayaklarımı sürüye sürüye kalktığım yatağımı toplamadım....

Pijama, sabahlık, kapalı perdeler, yağmurlu bir hava, solgun bir yüz, hiç çalmayan telefon, kıpırdamamak isteği gibi günlük dinamiklere sahibim bugün....( zenginlik  bu olsa gerek ! )


İstemediğim ve hayal etmediğim bir şekilde asosyal olan ruhum, tüm kemirgenler alemiyle yarışır gibi içimi, aklımı deşmekle  meşgulken ve şu an hayatımda, bugün bu odada ki tek renkli şey olan porselen, üzerinde kelebekler, saksıda çiçekler olan çay kupamdan bile medet umar haldeyim...

Kalabalıkta eğreti kalıp, yalnızken kalabalıklara karışamamanın verdiği hüzün de nerden çıkıyor bilmem?

Bir kitap açsam başkası olsam......
Ya da çıksam yeşili görsem...
Belki temizlik kızgınca, inadına, ellerimi acıta acıta..Sanki o mis temizlik kokusunu duyunca uyuşacakmış gibi aklımdaki sızıntı....


Hepsine boşverip gitsem yeşile doğru .....




( ki bakınız Can YÜCEL yine bilip,süpürmüş içimizi )

Gitmelerin Mevsimi Gidebilseydim Eğer

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.
Küçük bir sahil kasabasına,bir başka ülkeye,dağlara, uzaklara...
Hayatından memnun olan yok. Kiminle konuşsam aynı şey...
Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.
Öyle ''yanına almak istediği üç şey'' falan yok.

Bir kendisi.
Bu yeter zaten. Her şeyi,... herkesi götürdün demektir.
Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.
Ama olmuyor.

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor.
Ani her şeyi yüzüstü bırakmak göze alınamıyor.
Böyle gidiyor iste. Bir yanımız ''kalk gidelim'', öbür yanımız "otur'' diyor.
''Otur'' diyen kazanıyor.
O yan kalabalık zira. İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile, güvende olma duygusu..

Daireyi Tamamla...!!

Ne zaman tamamlanır bir daire, başladığın noktaya döndüğümde mi?

Bu konuda hayır değil...!

Karar verdiğin şeyi gerçekleştirdiğin ya da sonuca vardığı zaman diyelim....

Peki benim sonucum nedir bunu seçememişsen eğer,  yine de denemeye değer mi?

......

Karanlıkta  haldır huldur yürüyorum...

Oraya çarpıyorum varışım orası sanıyorum. Öbür duvara çarpıyorum son nokta sanıyorum ...

Sanmak değil bilmek ve gerçekleştirmek istiyorum...

Savrulmak değildi ki hedef.... Hangi dönemeçti şaştım da  tali yola saptım....

......

Aradan yeterli zaman geçsin ve ben diyeyim ki işte asıl şimdi ana yoldaymışım. Meğer hep tali yolları yaşamışım....Böyle olsun lütfen..lütfen ..lütfen....

Daireyi tamamla, ufakta olsa çabala ....